David Williams, nationaal autojournalist en prijswinnaar op het gebied van verkeersveiligheid

Het gebeurde toen ik op een morgen - enkele jaren geleden - langs mijn gebruikelijke route naar het werk reed.

De verkeerslichten stonden op groen, dus ik controleerde zoals gewoonlijk en reed door het kruispunt. Plotseling was er een korte flits van beweging aan mijn rechterkant en - voordat ik zelfs maar kon reageren - een enorme dreun toen iets tegen de zijkant van de auto botste waarin ik reed.

Een fietser, die een rood licht had genegeerd en dwars door het kruispunt was gevaren, lag onbeweeglijk op een hoopje op de weg naast zijn fiets. Met mijn hart in de keel parkeerde ik en sprintte terug. Tegen de tijd dat ik hem bereikte was hij zijn fiets aan het oprapen en aan het onderzoeken op schade.

Het is vreemd hoe je reageert in zulke omstandigheden. Ondanks zijn geschaafde knieën, duidelijke schade aan zijn fiets en de auto hadden we een beschaafd gesprek terwijl we details uitwisselden. Ik bood aan om hem en zijn fiets verder te brengen, maar hij weigerde. Ik daagde hem niet uit voor het negeren van de rode kaart: terwijl hij zichzelf afstofte, duidelijk geschokt, zou dat een beetje brutaal hebben geleken.

Ik moest aan dit voorval denken toen ik een nieuw persbericht las van de Green Party, waarin steden in het Verenigd Koninkrijk worden opgeroepen het voorbeeld van Parijs te volgen en fietsers toe te staan door rood licht te rijden als de weg vrij is op afgesproken routes.

In Parijs zijn deze zomer borden geplaatst met een omgekeerde driehoek, een pijl en een afbeelding van een fiets. Deze borden geven aan in welke richting fietsers mogen rijden zonder te stoppen voor een rood licht en de autoriteiten daar hopen dat de nieuwe regels bij invoering in het Verenigd Koninkrijk zullen leiden tot minder oponthoud en meer veiligheid voor fietsers.

De groene locoburgemeester van Parijs, Christophe Najdoski, zei dat de maatregel de reistijden van fietsers in de Franse hoofdstad zou versnellen en ik ben er zeker van dat dit in sommige gevallen ook het geval zal zijn. De woordvoerder plaatselijk vervoer van de Groene Partij, Caroline Russell, verwelkomde de aankondiging en zei dat een soortgelijke regeling "snel kan worden ingevoerd" in het Verenigd Koninkrijk als een tussentijdse maatregel om het fietsen aan te moedigen.

Het zou dat ook kunnen doen, maar het is een waardeloos idee. Ik fiets graag en maak door de week meer fiets- dan autoritten. Ik rijd nooit en te nimmer door rood en voel ook niet de behoefte om door rood te rijden (en het feit dat ik af en toe best een beetje rust wil terwijl ik vooraan in de rij sta, is hier noch daar van belang).

Als iedereen de rode (en groene, en amberkleurige) lichten gehoorzaamt, weten we allemaal precies waar we aan toe zijn. Er is geen verwarring, geen kans op conflicterend verkeer. Het is al moeilijk genoeg om in Londen auto te rijden zonder je zorgen te maken over het feit dat een aanzienlijk aantal weggebruikers een andere versie van de verkeersregels gebruikt en regels negeert die, grotendeels, al jaren werken.

Snelheid is niet alles voor fietsers of automobilisten. Zijn een paar seconden of minuten die je bespaart op je woon-werkverkeer echt het risico van een botsing of conflict waard? Een dergelijke maatregel zou het negeren van rode lichten op niet-goedgekeurde kruispunten ook gewoon goedpraten; het is echt een 'dunne uiteinde van de wig' affaire. Wat nu? Voetgangers of motorrijders die soortgelijke voorrechten eisen?

Dat ongeluk heeft nogal wat indruk op mij gemaakt (en op de auto, die meer dan 400 pond schade had). Het heeft mij gesterkt in mijn overtuiging dat we allemaal veiliger zullen zijn op de weg - het gevaarlijkste gebied dat de meesten van ons gewoonlijk bewonen - als iedereen dezelfde regels kent en zich eraan houdt (met de dreiging van een boete als ze dat niet doen).

Als de regels veranderen, weet dan één ding zeker. Ik zal mijn dashcam (op fiets, auto en motor) voortdurend in de gaten houden, klaar om te bewijzen dat ik degene was die zich inspande om de regels van het gezond verstand te volgen.