David Williams, nationaal autojournalist en prijswinnaar op het gebied van verkeersveiligheid

Ik had deze week een zeer boeiend gesprek met een man die veel heeft nagedacht over de kwesties rond zelfrijdende of 'autonome' auto's, en ik vroeg me af of we er echt klaar voor zijn.

Ik werd een soort van bekeerling toen ik vorig jaar in Chengdu, China, een grote future-transport conferentie bijwoonde, georganiseerd door Michelin (http://www.challengebibendum.com/). Ik sprak er met tal van vooraanstaande deskundigen die me ervan overtuigden dat de echte, autonome auto voor het grijpen lag. Technisch gezien is dat zeker zo. Wettelijk gezien is het nog ver weg, omdat niemand zeker lijkt te weten wie de schuld op zich zal nemen als er een incident gebeurt. De bestuurder? De autofabrikant? De leverancier van het onderdeel van de auto dat de ramp niet heeft kunnen voorkomen? En hoe programmeer je de auto?

Als hij een tegemoetkomende vrachtwagen ziet die naar uw rijstrook uitwijkt en er is geen tijd om te remmen, programmeert u hem dan om u te redden door uit te wijken naar het trottoir waar misschien een voetganger is, of naar het fietspad waar een fietser is? Of offert u, de bestuurder, op door op koers te blijven? Het is een goed geoefend debat.

Wat minder goed is ingestudeerd, is hoe voertuigen en voetgangers, en fietsers, ooit zullen samengaan - en hoe mensen zelf zullen reageren. Zoals John Adams, emeritus hoogleraar geografie aan het University College London, opmerkt, is het allemaal logisch in het zonnige Californië, waar er brede wegen zijn en veel ruimte voor voetgangers en fietsers. In het zeldzame geval dat een auto wordt geconfronteerd met een mens, is het geen probleem dat hij is geprogrammeerd om zich eerbiedig te gedragen - en voorrang te verlenen.

Maar in Londen, Birmingham, Manchester, Cardiff of Glasgow, met een wirwar van voetgangers, fietsers, af en toe een paard en wagen, koeriers enzovoort? Hoe zou dat ooit werken? "Geprogrammeerde eerbied voor andere weggebruikers zou snel duidelijk worden voor voetgangers en fietsers," vertelde de heer Adams me. "In de veilige wetenschap dat zij nu koning en koningin van de weg zijn, zou hun gedrag zeker veranderen. Voetgangers zouden niet langer ineenkrimpen langs de kant van de weg - ze zouden bevrijd zijn om zelfverzekerd de weg op te gaan, in de wetenschap dat het verkeer voor hen zou stoppen. Fietsers zouden de vrijheid hebben om met z'n drieën naast elkaar te fietsen en hun middelvinger op te steken naar de toeterende auto's achter hen.

Tenzij je auto's haat klinkt dit als een nachtmerrie en ik denk dat hij gelijk heeft. Hij voegt er zelfs aan toe: "Door een eerbiedige reactie in auto's in te bouwen, hebben ze een opwindend nieuw spel voor kinderen uitgevonden; gooi de bal en kijk hoe de auto stopt..." Hij zegt dat het zou kunnen leiden tot "deferentiële verlamming" in een stad als Londen, waar hij overigens woont en graag fietst. Hij vreest dat het kan leiden tot een fundamentele herziening van de verkeersregels, waarbij jaywalking een ernstige overtreding wordt en fietsers verplicht worden om alleen op fietspaden te blijven.

En wie zou dat willen? Ik ben een fan van het concept van de bestuurderloze auto, ook al ben ik dol op autorijden, motorrijden en fietsen. Ik kan het zien werken op snelwegen, waar ik achterover leun en een boek lees. Maar steden, zoals Londen? Ik kan me gewoon niet voorstellen hoe.