Zo nu en dan loont het de moeite om je grenzen te verleggen en iets nieuws te proberen - en dat geldt vooral voor je motorvaardigheden. In de loop der jaren heb ik mijn eigen vaardigheden tot op (en soms voorbij) het breekpunt gebracht met verschillende huiveringwekkende stunts, waarvan de meeste een spin-off waren van de auto-industrie. Ik heb met een tweedekker over de vleugel gewandeld en een aantal tonrollen en andere maagverkrampende stunts in de lucht uitgehaald (met dank aan een autofirma), een parachutesprong in vrije val gemaakt (met dank aan 'Flying Eye' van Capital Radio), mijn rijbewijs voor vrachtwagen 1 gehaald (pittig), tal van cursussen voor high-performance-rijden op de weg en off-road gevolgd, een aantal motorboten getest, een off-shore Formule 1-motorboot in een race in de Solent genavigeerd (we werden eerste) en een aantal extreme off-road-cursussen op twee wielen en vier wielen gedaan.

Mijn laatste uitstapje was aan het stuur van de modieuze nieuwe Land Rover Discovery Sport, het model dat de Freelander vervangt. De firma nam me mee naar Eastnor Castle, de fabriek in Herefordshire waar het verhaal van Land Rover meer dan 50 jaar geleden begon. Hier werd de allereerste Land Rover geslepen en ontwikkeld, op het uitgestrekte, heuvelachtige, beboste landgoed van de familie Hervey-Bathurst. Sindsdien is het hun 'thuis'-testterrein met meer dan 60 mijl aan zeer uitdagende circuits, waaronder diepwaterbanen, levensgevaarlijke afdalingen en beklimmingen. En heel veel modder. De dag begon met een korte introductie over het slimme Land Rover Terrain Response, een doos slimme technologie die - met behulp van het robuuste vierwielaandrijvingssysteem van de auto en kogelvrije elektronica - de auto met een druk op de knop aanpast om het beste te maken van omstandigheden zoals sneeuw, zand, grind of modder en spoorvorming. We glibberden over een modderig pad - de glanzende Discovery Sport, die ik die ochtend nog door Londen had gereden, stond nog op zijn gewone wielen en banden - en stopten voor een buitenmaatse stenen trap die de zijkant van een heuvel beklom en die, naar ik aannam, bedoeld was voor toeschouwers om de actie van dichtbij te kunnen zien.

"Dat is je eerste hindernis," zei mijn instructeur, "rij daar maar op." Het leek onmogelijk dat deze glimmende, elegante, verfijnde wegrijdende familie-zevenzitter (zonder low range en met slechts een automatische bak gekoppeld aan een soepele 2-liter dieselmotor) de eerste trede zou halen, laat staan de top. Maar - met nauwelijks enige moeite - lukte het. Hij ging omhoog als een berggeit. Daarna reden we over de 'bullhorn', een grillig hellende betonnen berm die de auto in een hoek van 38 graden op zijn kant zette (wat mijn twee passagiers op de achterbank een schok gaf)... en de Disco Sport bleef maar gaan. Elk normaal voertuig - en veel 'softroaders' - zou gewoon gerold zijn. Vervolgens reden we over een angstaanjagend uitziende reeks diagonale betonnen bulten, waarbij de vierwielaandrijving werd getest door een of meer wielen in de lucht te takelen zonder dat het chassis aan de grond kwam, voordat we een steile, met keien en modder bezaaide afdaling door een bos maakten, terwijl de Hill Descent Control ons stevig in bedwang hield. Andere sensaties waren een aantal diepe watergeulen (genoeg om golven op hoofdhoogte tegen de ruit van de bestuurder te laten spatten) en bospaden die zo modderig waren dat je er niet eens over zou willen lopen. In waadpak. Dankzij de elektronica aan boord, de geavanceerde techniek en de bouwkwaliteit was het kinderspel en liepen we nooit echt gevaar, maar het was opwindend en herinnerde me eraan hoe geavanceerd een moderne Land Rover is. En hoe weinig van de mogelijkheden van een goede terreinauto we ooit gebruiken. Het liet me ook wensen dat er sneeuw lag, om de wonderen van die Hill Descent-functie te demonstreren (die ook in zijn achteruit werkt). Wat me echt verbaasde, was dat na enkele uren van wat aanvoelde als een regelrechte afstraffing en mishandeling, de auto was afgespoten en - toen ik over de M4 teruggleed naar de chique delen van Londen - hij er nog steeds uitzag alsof hij net van de fabriekslijn was gerold. Ik had zo voor een theater, restaurant of club naar binnen kunnen rijden. En het is die stille veelzijdigheid die het ware wonder is van de moderne autotechniek.