David Williams, nationaal autojournalist en winnaar van verkeersveiligheidsprijzen
De Volvo XC90 is de voorbije jaren uitgegroeid tot een vaste waarde in het gezinsverkeer, met zijn grote, luie motor, praktische zitplaatsen voor zeven personen, comfort, knappe looks, vierwielaandrijving en rijgemak. Ik ben al lang een fan.
Nu is er een nieuw model en dat is in de meeste opzichten nog beter: ruimer, stiller, scherper sturend en boordevol nuttige nieuwe technologie. Ik mis echter de 'burble' van de oude vijfcilinder 2,5-liter motor, die is ingeruild voor de weliswaar schonere, zuinigere en verrassend pittige viercilinder 2-liter unit.
Een van de nuttigere attributen van de XC90, die tegenwoordig in veel prestigieuze auto's te vinden is, is de Adaptive Cruise Control. Het is net als een gewone cruise control, maar gebruikt sensoren om de auto op een bepaalde afstand van de voorligger te houden wanneer u aan het cruisen bent, waarbij de controle over het gaspedaal en de remmen wordt overgenomen.
Zo kunt u - bijvoorbeeld tijdens een lange rit op de snelweg - uw ideale snelheid instellen en de auto het laten overnemen, in de veilige wetenschap dat als de voorligger langzamer gaat rijden of stopt, u dat ook doet - automatisch. U kunt zelfs via een eenvoudige stuurwielbediening bepalen hoe ver u van de voorligger verwijderd blijft, binnen de in de fabriek ingestelde grenzen.
Het is briljant en werkt fantastisch in de nieuwe XC90, waarbij nauwkeurig wordt gedetecteerd wanneer de voorliggers langzamer gaan rijden, zonder te worden gehinderd door 'rommelige' situaties op de weg voor u, zoals sommige systemen kunnen doen.
Behalve wanneer je ermee in Frankrijk rijdt, waar het bijna nutteloos is. Het maakt niet uit hoe klein je de afstand tot je voorligger houdt, roekeloze Franse automobilisten lijken elke ruimte op de buitenste rijstrook van de snelweg als een persoonlijke belediging te beschouwen.
Het maakt niet uit hoe hard je rijdt, het maakt niet uit hoeveel duizenden auto's er voor je rijden, helemaal van de zuidkust tot Parijs, ze racen er achteraan en knipperen boos met hun lichten omdat je blijkbaar niet dicht genoeg bij de auto voor je zit om de kopij van Le Figaro van de passagier te lezen.
Als je niet slim naar rechts uitwijkt om ze te laten passeren, zitten ze gevaarlijk dicht bij je achterbumper. Je weet gewoon dat als je hard moet remmen (of de auto doet het voor je) ze door je achterruit naar binnen zullen komen. Met een knal.
Zelfs in de stand waarin je het dichtst bij de voorligger zit, grijpen ze de eerste de beste kans om in te halen en uit te wijken. Het is waanzin - soms bijna suïcidaal. Het staat vast en zeker niet los van het feit dat het aantal verkeersdoden in Frankrijk - dat met 66,03 miljoen inwoners (tegen 64,1 miljoen in het VK) maar net iets meer inwoners telt dan het VK - vorig jaar een schokkende 3.103 bedroeg, tegen 1.730 in het VK.
Eén dode is er teveel en ons eigen record is verre van perfect, maar het was heerlijk om weer op de Britse snelwegen aan te komen waar, ook al zien ze er armoedig uit vergeleken met de prachtige Franse Autoroutes, bumperkleven veel minder aan de orde van de dag is.
Ik hou van vakantie en autorijden in Frankrijk. Maar ik kijk er naar uit om de nieuwe Duo dashcam van Nextbase in handen te krijgen, de eerste die zowel voor- als achteruit filmt. Bewijzen dat er een idioot achter je zat zal weinig compensatie bieden bij een ongeval veroorzaakt door een bumperklever, maar misschien kunnen de beelden van internetdashboardcamera's van idioten die achter je aan komen rijden in de laatste momenten voor een ongeval, helpen om de publieke opinie te doen omslaan en de wegen veiliger te maken.
