David Williams, nationaal autojournalist en prijswinnaar op het gebied van verkeersveiligheid

Bent u het ook wel eens zat om te moeten fietsen of lopen naar uw werk/bioscoop/toeristische attracties of het strand - of op z'n minst het openbaar vervoer te nemen - in plaats van met de auto te gaan? Omdat het 'beter voor je is'?

Ik doe dat wel, maar ik doe toch mijn best om mijn auto op een verantwoorde manier te gebruiken; ik spring er niet zomaar in en ga vaak op de fiets. Ik was vastbesloten het "juiste" te doen toen de Daily Telegraph mij uitzond om verslag te doen van de "Defence and Security Equipment International", een soort "wapenbeurs" in het ExCeL-centrum in Londen.

Ik had overwogen om met de motor de afstand van 6,4 mijl (hemelsbreed) af te leggen vanuit mijn huis in Zuid-Londen en dacht dat het ongeveer 30-40 minuten zou duren, maar ik besloot om in plaats daarvan het openbaar vervoer te nemen en met de stroom mee te gaan. Wat een domme vergissing.

Het zag er allemaal heel redelijk uit op de officiële reisplanner van Londen, die een totale reistijd van ongeveer een uur beloofde met de trein, dan de metro en dan de Docklands Light Railway.
Nog niet zo lang geleden gebruikte ik het Londense openbaar vervoer tijdens de spitsuren meerdere keren per week, maar sinds ik thuis werk ben ik duidelijk afgezakt. De reis was intens onaangenaam - heen en terug.

Het is een schok - als je er niet aan gewend bent - zo dicht opeengeperst te zitten met miljoenen andere forenzen in een uitzinnige, duwende, niesende, hoestende, slingerende massa die het onmogelijk maakt om zelfs maar een arm op te heffen om je neus te snuiten.

Toen ik het Canada Water Station van de ondergrondse Jubilee Line bereikte, was de congestie zo intens dat de mensen lange rijen hadden gevormd, kronkelend vanuit elke deuropening van het rijtuig, om toegang te krijgen tot de metrostellen. Ik moest wachten tot er niet minder dan drie binnenreden - en weer vertrokken - voordat ik erin slaagde om in te stappen, de vierde keer gelukkig. Het was stressvol; ik had een deadline.

Toen ik eenmaal instapte, moest ik weer mijn neus in de oksel van een andere, ongelukkige forens rammen en - omdat ik de 'laatste' plaats had, vlakbij de deur, waar het dak naar beneden buigt, kon ik niet rechtop staan. De reistijd van deur tot deur? Anderhalf uur. Voor iets meer dan zes mijl.

Toen ik terugkwam van de show - die nogal opwindend was, met massa's spionage- en contraspionageapparatuur, tanks, raketten, sluipschuttersgeweren, gepantserde auto's en zelfs 007-achtige minionderzeeërs - was de reis nog erger. Alleen al het aantal mensen zorgde ervoor dat ik een half uur moest wachten om op het perron te komen; het was zo druk dat het spoorwegpersoneel moest voorkomen dat honderden mensen die ExCeL verlieten zelfs maar in de buurt van de treinen konden komen. Toen ik eindelijk instapte (door om te keren en 15 minuten te lopen om een ander, iets minder druk station te vinden), was er natuurlijk geen zitplaats (doh). En na de hele dag door de enorme, spelonkachtige hallen van ExCeL te hebben gelopen, deden mijn voeten me pijn.

Tegen de tijd dat ik thuiskwam, voelde het als een hele lange dag. Ik kon het niet helpen te denken hoeveel gelukkiger ik zou zijn geweest als ik mijn eerste instinct had gevolgd en in plaats daarvan op de prachtige Honda Crossrunner had gereden.

Niet alleen zou ik de reistijd drastisch hebben verkort, ik zou ook van de rit hebben genoten en in een betere stemming zijn aangekomen, beter in staat om te functioneren. Ik heb oprecht respect voor de miljoenen mensen die - op de een of andere manier - dagelijks in Groot-Brittannië dergelijke omstandigheden trotseren.

Het gaf me een nieuw inzicht in waarom zovelen naar het werk zijn gaan fietsen. Het is niet alleen voor de beweging of omdat ze het leuk vinden (in feite kan het een zeer riskante onderneming zijn in Londen).

Het is omdat ze eindelijk knappen. Ze beseffen dat ze de stress, de bacillen, de drukte, het ongemak, de hitte en de ellende van het openbaar vervoer niet aankunnen. Het is duidelijk waarom de vervoersautoriteiten hen ook aanmoedigen om te fietsen; ze willen zoveel mogelijk pendelaars uit hun treinen, bussen en metro's houden omdat ze bijna hun breekpunt hebben bereikt. Waar zijn nu de sleutels van die motorfiets...